Miało być tak pięknie...

... miało nie wiać w oczy nam i ociekać szczęściem. Miało być sto lat, sto lat...

Długo mnie nie było. Dużo się zmieniło - i wokół mnie i w mojej głowie. Siadałam do komputera, wlepiałam oczy w monitor i czułam pustkę. Zupełną pustkę. I nie dlatego, że nie miałam o czym pisać.

Czułam (a może lepszym słowem byłoby nie czułam), jakby ktoś odebrał mi wrażliwość, jakiekolwiek odczucia. Byłam pogrążona w apatii. Zresztą może wciąż jestem?

Ostatnie dni, tygodnie zupełnie pomieszały mi w głowie. Smutek przeplatał się ze radością, tragedia ze szczęściem. Nadzieja, wiara zupełnie straciły dla mnie wartość.

Dlaczego?

W zeszłym tygodniu odszedł mój kolega. Ot tak. Nie zdążył się pożegnać. Nie dopił herbaty. Ciuchy rzucone gdzieś w kąt zapewne wciąż czekają na następny dzień, telefon wciąż czeka na odczytanie wiadomości, my wciąż czekamy aż On wróci. Ale nie wraca. Nie wracał też przez ostatnie dwa tygodnie, gdy z nadzieją i strachem staliśmy w szpitalnej sali, wsłuchując się w rytm bijącego serca, wpatrując się w ruchy klatki piersiowej napędzanej respiratorem. Nie wracał, gdy mówiliśmy i prosiliśmy, aby walczył. Nie wracał, ale na pewno słyszał, czuł, gdy dotykaliśmy jego dłoni.

Nie wrócił, choć miał dopiero 24 lata.

Wszystko działo się bardzo szybko - wylew krwi do mózgu, operacja, śpiączka. On wiedział, co się dzieje, bo przecież to był już drugi raz.

Dlaczego?

W takich chwilach wątpię w cokolwiek, co jest nade mną. Wątpię, czy cały światopogląd wpajany przez lata nie jest mrzonką, urojeniem. I nie dlatego, że cierpię po śmierci kolegi. Po prostu wszystko zaczyna się rozpadać. Nic do siebie nie pasuje. Miłosierdzie przeplata się ze złem, ułudą, korupcją, nawet i przestępstwami.

I nie chodzi mi nawet o poczucie niesprawiedliwości, że to właśnie On umarł. Dla mnie po prostu te ideały straciły znaczenie. Tłumaczenie straciło sens. 

Nie potrafię się skupić. Nie wierzę w to, co się stało. Mam wrażenie, jakbym za chwilę spotkała Go gdzieś na ulicy, czasem niezdarnego, ale wiecznie uśmiechniętego, wierzącego w ludzkie dobro. Czasem też naiwnego, ale naiwnego przez swoje za dobre serce, na wyrost ufającego ludziom, nieskarżącego się na swoje problemy, zadowolonego z życia.

Zabrano Go nam, choć miał dopiero dwadzieścia kilka lat.

____________________________________________________________________________

PS Mam nadzieję, że wkrótce odzyskam siły do blogowania. Trzymam za to kciuki.

autor: M.S (moja siostra)